XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Aukera guztien sailkapena egitea gure helburuetatik at dago.

Hala ere, eremu elektromagnetikoa eta partikulen bonbardaketa erabiltzen dutenetan bide luzean bidaiatuko dugu.

Teknika-mota hauek espektroskopia izenaz ezagutzen dira eta neurri mekaniko edo kalorimetrikoekin erlazio txikia dute.

1. Eremu elektromagnetikoak

Eremu elektromagnetikoa erabiltzen duten teknikek, propietate estatikoetatik y erradiazioetaraino doaz.

Beraz, tartea oso zabala da.

1.1. Eremu estatikoak

Eremu elektriko edo magnetikoa (E edo H) aplikatzean materia polarizatu edo magnetizatu (P edo M) egiten da.

Eroaleak aztertzen direnean, J korronte-dentsitateaz deskribaturiko korronte elektrikoa azaltzen da.

Ondoko adierazpenen arabera, materiaren erantzuna oro har eraginarekiko proportzionala da: non Xe, XM eta r hurrenez hurren suszeptibilitate elektriko, magnetiko eta eroankortasuna diren.

Magnitude hauek ezagututa, materiako egoera elektronikoen, loturen, etab.en informazioa izaten da.

Kasu honetan magnitude horien tenperaturarekiko menpekotasuna ezagutzea oso garrantzitsua da, metalak erdieroale eta superreroaleetatik bereizteko, paramagnetikoak ferro edo antiferromagnetikoetatik, etab.

Maila honetan eremu elektrikoak eta magnetikoak batere akoplaturik gabe daude.

Beraz, neurgailuak oso desberdinak dira.

Suszeptibilitate elektrikoa Xe (edo hobe E konstante dielektrikoa, ), edo r eroankortasuna neurtzeko zirkuitu elektrikoek balantza magnetikoekin edo oso berriak diren superreroale magnetometrikoekin (SQUID)-ekin ez dute zerikusirik.

1.2. Maiztasun baxuak

Maiztasun tarte hau mikrouhinetaraino iristen da (GHz batzuetaraino).

Propietate elektriko eta magnetikoak eremu estatikoetan lortzen direnetatik ez daude oso urrun.

Beraz, erantzun dielektrikoa, E (W) konstante dielektrikoaz deskriba daiteke.

Maiztasuna handitzean polarizatzen laguntzen duten unitate atomiko eta molekular (dipoloak) batzuek ez dute eremuaren aldaketa arina izango eta E magnitudearen balioan jauzi bat ageriko da.

Aldi berean konstante dielektrikoaren alde irudikari batez deskriba daitezkeen energi-zurgapena ageri da.

Prozesu honi lasaikuntza dieletrikoa deritzo eta benetako espektroskopioa osatzen du; polarizazioaren eta lotura kimikoen ardura duten unitatei buruzko informazioa ematen bait du.

Halaber, talde molekularren higidurarako beharrezko aktibazio-energiari buruzko informazioa ere ematen du.

Ikuspuntu magnetikotik lasaikuntza magnetikoa sortzen duten prozesuak lasaikuntza dielektrikoa sortzen dutenekin konparatuta oso desberdinak izan arren, egoera berdintsua da.

Baldintza batzuen pean erresonantzia magnetikoa agertzea bi lasaikuntz moten arteko desberdintasun nabariena da.

Erresonantzia hauek momentu magnetiko nuklearren zein elektronikoen higidurak sorturikoak dira.

Erresonantziak espektroskopia lokalak dira; hurbiltasuneko atomo edo nukleo desberdinak bereiz bait ditzakete (protoiaren erresonantzia, 13C, etab.).

Erresonantzia magnetiko nuklearraren edo elektronikoaren behaketa, NMR edo EPR, hurrenez hurren, aldiberean bi eremu magnetiko aplikatuta gertatzen da.

Bata, estatikoa, momentu magnetikoak ordenatzen dituena da eta bestea aldakorra, erresonantziaren kitzikatzailea.

Aplikaturiko eremu estatikoa tartekoa denean, erresonantzietako maiztasun-ordena ondokoa da:

Maiztasunen desberdintasun nabariak tresneria esperimental desberdinak eskatzen ditu.

Erresonantzia elektronikoaren kasurako uhin gidatuak behar dira.